احترام گذاشتن به کارگر

انجام دادن کارها و کارگری علاوه بر آنکه خود فرد را در راه زندگی پیشرفت می دهد؛ دارای درآمد نیز می‌باشد.
 

فرهنگ ما و فرهنگ اسلامی همیشه جایگاه خاصی را برای کار و کارگر قائل بوده است و همیشه مرتبه آنان را نیز بسیار عالی دانسته و اینگونه بود که کشورهای دیگر و فرهنگ های مختلف نیز تحت تاثیر آن قرار گرفتند و مرتبه ی کارگران را شایسته احترام دانستند. از دوره های قدیم تا به حال کارگران با تلاش ها و زحمات مفید و سودمندی که انجام می دادند، باعث رشد و پیشرفت کارها چه فردی چه اجتماعی می شدند و همیشه با اعمال خود برای دیگران سودمند بودند. 

بنابر همین موضوع ما نسبت به آنها ارجعیت نداریم، بلکه آنها هستند که باید بر ما ارجعیت داشته باشد. چرا که کاری که ما از پس آن بر نمی آمدیم یا وقتی برای انجام آن را نداشتیم، کارگر توانسته با تلاش خود آن را انجام دهد. پس قطعاً ما مدیون آنها هستیم و باید با دستمزد و احترامی که برای آنها قائل هستیم، از دین آنها بیرون بیایم. قال الصّادقُ (علیه‌السلام): کسی که برای تأمین معاش و مایحتاج زندگی خانواده‌اش تلاش کند، مانند رزمنده‌ای است که در راه خدا می‌جنگد. ‌[1]
 

کار کردن و کارگری هیچگاه نباید دور از شأن و باعث کم شدن شخصیت شما شود. بلکه زمانی که شما کاری سودمند و باعث رشد برای خود و مردم خود انجام می دهید، باید حس شایستگی و غرور را در خود احساس کنید. چرا که پیامبر اسلام نیز نه تنها این کار را تمجید کرده است، بلکه کار کردن را عملی زیبا و نیکو خوانده. 

اگر کار و کارگری باعث خجالت شما می شود، پس بیکاری باید درجه بالاتری از آن باشد و شرمندگی زیادی را برای شما به بار آورد. بنا براین شما هیچگاه نمی آید و به کاری که انجام می دهیم حس بدی داشته باشید. پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید : «که دست کارگر را می بوسم و این بزرگترین ورزشی است که پیامبر برای کارگر و کار او شده است.» و همچنین پیامبر اسلام درباره دست پینه بسته کارگر فرمودند: «این دستی است که خدا و پیامبرش آن را دوست دارند.» [2] 
 

انجام دادن کارها و کارگری علاوه بر آنکه خود فرد را در راه زندگی پیشرفت می دهد؛ دارای درآمد نیز می‌باشد. چرا که هر کسی می داند که در ازای کار کارگران باید به آن دستمزدی داده شود که لایق زحماتی که کشیده است باشد و در دادن دستمزد نباید درنگ نکند و کم نگذارد. پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) مزد دادن کارگران آن را با ارزش ترین و بهترین دستمزد می خواند. حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌فرمایند: عبادت ده جز است که نه جز آن در کار و تلاش برای به دست آوردن روزی حلال است. [3] 

طبق فرموده های پیامبر اکرم دستمزد کارگر را باید قبل از شروع کردن کارش معین کرده و قبل از خشک شدن عرقش به او بدهید. چرا که اگر دستمزد کارگر را مشخص نکنید شاید او طلب پول بیشتری کند، در حالیکه شما آنقدر نظر نداشته باشید و کارگر نیز تا نهایت از شما طلب کار شود.  اما زمانی که شما قبل از شروع شدن کار، دستمزد خاصی را معین کنید، بعد از اتمام کار همان مقدار پول را به کارگر تقدیم می نماید و او نیز تشکر خواهد کرد. 
 

همانطور که از کودکی آموخته و و شنیده ایم پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) از نظر رفتاری و روش زندگی، نیکوترین سیره را برای تمام مسلمانان جهان و حتی انسان های دیگر با هر دین و مذهبی بوده است، امامان نیز همانگونه راه ایشان را ادامه دادند و در کار و تلاش در تمام زمینه ها چه زندگی فردی، چه زندگی اجتماعی، بهترین نمونه  بودند و در این زمینه به درستی می توانید از این اشخاص بزرگوار در زندگی خود الگو بگیرید و تلاشی همچون امام علی علیه السلام داشته باشید، که همزمان با قرار گرفتن در مناصب بزرگ در اجتماع، تواضع خود را در زندگی فردی داشته است، در امورات خانه به همسر کمک کرده و از تلاش خود در انجام کارها هیچ چیز کم نگذاشته است. 

کار کردن در مزارع و باغ ها سخت و طاقت فرساست اما می تواند مقدمه‌ای برای پیشرفت شما در مسیر زندگی باشد، و قطعا از بیکاری بهتر بوده. پس هیچ گاه از کار کردن و کارگری حتی در مکان های بسیار کوچک پرهیز نکنید، همیشه امام‌ علی (علیه السلام) و ائمه اطهار را پیشه خود قرار دهید و همیشه از خدای بزرگ کمک بخواهید، قطعاً در در نهایت موفق خواهید بود. 

حدیثی از امام جعفر صادق علیه السلام است که در ابن باره می‌فرمایند: در طلب روزی و نیازهای زندگی تنبلی نکنید ، چرا که پدران و نیاکان ما به دنبال آن می دویدند و آن را طلب می کردند. [4] 
 

گاهی افراد برای انجام کارها درنگ کرده و با خود می اندیشند که آن کار مناسبه شخصیت شان نیست و آنان شخصیت بالاتری دارند، که باید به درجات بالاتری از کارها دست یابند. امروزه افراد زیادی هستند که به دلیل داشتن مدارک بالای درسی، دست به کارهای کوچک تری که دارای درآمد نیز می‌باشد نمی زنند. چرا که منتظر کاری آماده از طرف اداره جات یا مناصب دولتی هستند که یک شبه پله ترقی را طی کنند و به یک کار و درآمد بی دردسر د آماده دست یابند. 

اما باید به این افراد گفت که این بهانه ها نشأت از تنبلی و سستی عمل آنها می گیرد، چون افرادی که دنبال کار و تلاش هستند خواستار ترقی در زندگی بوده‌اند، همیشه از مراحل پایین شروع کرده و کم کم به بالا صعود کرده اند و هیچگاه دنبال بهانه و دارای سستی نبوده‌اند. امام محمد باقر (علیه السلام) در باره این موضوع می‌فرمایند: از تنبلی و بی حوصلگی بپرهیز زیرا که این دو خصلت تو را از بهره دنیا و آخرت باز می دارند. [5] 

پی نوشت :
[1] وسایل الشیعه جلد ۱۷ صفحه‌ی ۶۷. «الکادُّ عَلی عَیالِهِ کَالمُجاهِد فی سَبیلِ الله» 
[2] جرج جرداق، علی صدای عدالت انسانی، جلد 1، صفحه 172.
[3] مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل ج‏لد 13، صفحه 12. «الْعِبَادَةُ عَشَرَةُ أَجْزَاءٍ تِسْعَةُ أَجْزَاءٍ فِی طَلَبِ الْحَلَال» 
[4] من لا یحضره الفقیه جلد 3 ، صفحه 157 ، حدیث 3576. «لَا تَکْسَلُوا فِی طَلَبِ مَعَایِشِکُمْ فَإِنَّ آبَاءَنَا کَانُوا یَرْکُضُونَ فِیهَا وَ یَطْلُبُونَهَا»  
[5] کافی (ط-الاسلامیه) جلد 5 ، صفحه 85 ، حدیث 2. «إِیاکَ وَ الْکَسَلَ وَ الضَّجَرَ فَإِنَّهُمَا یمْنَعَانِکَ مِنْ حَظِّکَ مِنَ الدُّنْیا وَ الْآخِرَة»